Nog maar 2 maanden te gaan

Op het moment dat ik dit schrijf, weet ik ook dat ik weeeer te lang heb gewacht met een nieuw stukje schrijven... Sorry,sorry,sorry.

Er zijn ondertussen weer 3 maanden voorbij gegaan sinds het laatste bericht dat ik hier plaatste. Er is ook veel gebeurd, vooral met mezelf.
Storm is tussendoor 12 jaar geworden (!) en ben ik met hem en Mees naar een klimbos geweest voor zijn verjaardag. GoApe heet het en het is dus 12 meter hoog.. Ga je dan, met je hoogtevrees. Alles voor je 'broertjes' zullen we maar zeggen! De mannen vonden het super gaaf en willen de volgende keer nog hoger (16m!). Vooruit, angsten moet je overwinnen en de volgende keer gaan we nog hoger (AAAAH).

In maart zijn mijn mama, broertje en zijn vriendin hier geweest. Mijn broertje en zijn vriendin waren beide nog nooit in London geweest, dus was dit een perfecte reden om eens heen te gaan. We hebben veel gezien en gedaan, M&M's store kon natuurlijk niet ontbreken ;). In de tijd dat mijn broertje hier was, was hij ook jarig. Wat ik best bijzonder vond, dat hij zijn verjaardag bij mij in London wilde vieren! We zijn lekker uit eten geweest en s'avonds nog met ze drieën naar het casino gegaan, waar mijn broertje (natuurlijk) geluk had. Unianne en ik wat minder helaas.

In april ben ik, als verrassing voor mijn oma haar verjaardag en de verjaardagen van mijn bonusmama en bonusbroertje, naar nederland gevlogen. Voor mijn oma hadden we het extra speciaal gemaakt. Mijn mama en ik hebben een doos versierd en ik ben daarin gaan zitten. Mijn oma en opa liepen de poort uit, pakte de doos uit en schrokken zich natuurlijk een ongeluk, maar waren ongelofelijk blij verrast dat ik er bij was.
De ochtend daarvoor ben ik langs gegaan bij mijn bonusmama en bonusbroertje. Alleen papa en christine wisten dat ik er zou zijn, dus voor iedereen was dit een grote verrassing.
Ik weet in ieder geval wel dat verrassingen altijd worden gewaardeerd.

Terwijl dit allemaal gaande was, ben ik voor mezelf nogmaals gaan nadenken wat ik nu echt wilde doen. Ik had vaag besloten om verpleegkunde te gaan studeren, maar wist dit toch nog niet helemaal zeker. Ondertussen was ik mij ook gaan oriënteren op studeren in Amerika, omdat mij dat heel gaaf leek om te doen.
In april had ik een gesprek met een vrouw van een college in Amerika, wat erg goed beviel. Alleen hoe meer ik nadacht over het idee, hoe meer er iets ging knagen. Ik besefte dat ik, diep van binnen, eigenlijk al die tijd al wist wat ik wilde doen. Alleen durfde ik dat op dat moment niet hardop te zeggen ivm meningen van andere mensen.
Uiteindelijk heb ik op 14 april besloten dat ik weer wil gaan werken als cabin attendant en heb ik gelijk gesolliciteerd bij TUI. Ik wacht nog in spanning af op een reactie, maar zodra ik iets hoor, zet ik dat natuurlijk gelijk hier neer (als ik het niet vergeet ).

Hier in London zelf gaat alles erg goed en het bevalt nog steeds! Ik merk wel dat we allemaal een beetje aan het plannen zijn om weer terug naar nederland te gaan en dat we hier ook best wel naar uit kijken. Ik weet wel, dat ik het leven in dit gezin enorm ga missen. Ze zijn hier echt als een familie en een thuis voor mij, wat ik enorm waardeer. Ik voel mij op mijn gemak en deel van een gezin, wat natuurlijk erg bijzonder is als 'maar' een au-pair. Gelukkig gaan ze dichtbij wonen in nederland en ga ik ze zeker nog vaak opzoeken en hopelijk nog wat avondjes oppassen ;).

Zo, dit was een korte, maar krachtige, update vanuit het altijd zonnige london.

liefs